EOE

Şehrin hemen yanı başında, seksenlerden kalma banliyö bölgesinde bir eve konuk olmaya gittim. Belki orada yaşayan yaşlı bir ahmak vardır ve onunla konuşabilir, yılların onda oluşturduğu deneyim ve bilgiden biraz nasiplenebilirim diye düşündüm. Bahçesinde Konfederasyon bayrağı göndere çekilmişti. "Biraz milliyetçi biri olmalı. Muhtemelen Güneyli." diye bir beyin fırtınası yaptım. "Bugünlerde en az istediğim şey beyaz kıçıma bir kurşun yemek olur. Zira prensiplerine bağlı biri olarak, hayat standartlarımı düşüren şeylerden nefret ederim. Umarım bugün korktuğum başıma gelmez." diye dua ettim. Evin kapısını çalıp kendimi tanıttığımda, yaşlı ahmak da isminin John Booth olduğunu söyledi. Onunla sohbet etmek istediğimi, çünkü ondan öğrenecek çok şeyim olduğunu söyledim. Beni hemen içeri davet etti. Çok nazik bir beyefendiydi. Bu davranışları ile eminim gençken bir çok kadının kalbini çalmıştı. Adam ikimize birer zift gibi kahve yaptı ve o tatlı konuşmamıza başlad

Kişi hayatında en az bir kez olsun arkadaşının başarısızlığına yada arkadaşının başına gelen talihsizliğe sevinmemiş değildir. İnsanın arkadaşı dahi olsa karşısında gördüğü başarısızlık kendisinde mutluluk hissi oluşturur. Çünkü insanı asıl mutlu eden bahsedilen talihsizliğin kişinin kendi başına gelmemesidir. Bir nevi bu olay karşısında kendini şanslı addeder. Bu durum, en basit haliyle, iki arkadaşın okulda girdiği sınavda, birinin düşük not alması karşısında diğerinin içten içe sevinmesi ile örneklendirilebilir. Tabii ki bu hislerin dışa vurumu, yalan söyleyerek, karşısındaki insanın adına üzülmesi olabilir. Aksi davranışın sergilenmesi, etik olarak iki arkadaş arasında hoş karşılanmayacağı için pek mümkün değildir. Ancak bahsedilen iki kişi birbirinin müttefiki ise birini etkileyen negatif sonuç diğerini de bir o kadar kuvvetli etkiler. Aynı sevinci ve üzüntüyü paylaşırlar. Bundan ötürü birbirlerine sıkı sıkıya bağlı kalırlar. Çalışmalarını beraber yaparlar. Böylece başarıya ulaştı

Üstü kapalı, büyük bir çarşıdayım. Çarşıyı karşılıklı sırada dizilmiş dükkanlar dolduruyor. Kapı önleri de kendi malzemeleri ile dolu. Üstelik çarşı mahşer günü gibi, adım atacak yer yok. Nerede olduğumu bilemiyorum. Muhtemelen Mısır Çarşısı'nda ya da Kapalıçarşı'dayım. Kayıp bir çocuk gibi, önümde adımlarını gittikçe hızlandıran adamı takip ediyorum. Onu kaybetmemek, yetişmek için kısa bacaklarımla koşmaya başlıyorum. Bir yandan önlerinden geçtiğim dükkanların malları gözüme çarparken, öte yandan önüme bir set gibi çıkan insanları ekarte etmeye çalışıyorum. Adam, çıkmaz bir yola sapıp oradan karşısında ki dükkana giriyor. Ben de ardından içeriye atlıyorum. Sarı ve turuncu renklerin hakim olduğu, malzemelerin duvarlara tıka basa yerleştirildiği dükkanda ufak bir kapıdan başka bir yere geçiyor adam. Akabinde ben de takip ediyorum. Her dükkan sanki ötekinin aynısı ancak biraz daha ufak. Dükkanların bu keşmekeşliği insanda sinir bozucu bir rahatsızlık oluşturması gerekirken, ben

15 sene önce... Tıknaz ama kuvvetli bedeni haltercileri andırırdı. Gücü kuvveti yerinde olan basit bir hamaldı. New York şehrinde bir oraya bir buraya koştururdu. Yapım aşamasında olan gökdelenlere kimi zaman cihazları ve oksijen tüplerini kimi zaman da inşaatta çalışan işçilere küfesinde meyveler taşırdı. Ailesine destek olmak için on dört yaşında bu işe başlamıştı. Babası, Richardson henüz 5 yaşındayken Amerika tarihinin ilk spor arabasının altında kalmış ve öbür dünyaya yolcu olmuştu. Evin tek erkeği olarak sorumluluğu o yaşta üzerine almış ve üstüne düşeni yapmıştı. Yaşı ilerledikçe araba kullanmayı öğrenip ucuz bir kamyonet satın aldıktan sonra kendisini hamallıktan kargo taşımacılığına terfi ettirmişti. Limana gelen çeşitli eşyaları ulaştırılması gereken yerlere götürür ve tekrar oradan aldığı başka eşyaları konteynerlere yüklenmek üzere limana geri taşırdı. Araba taşımacılığı ile kazandığı parayla hali vakti yerine gelen Richardson, artık bir eş bulup, kendi ailesini kurma zama