Hayat mı değişiyor yoksa ben mi?

İstemiyorum kalbim nasırlaşsın. ama hissediyorum kalbim nasırlaşıyor.
İstemiyorum insanlara karşı acımasız olmayı. ama oluyorum.
Bazen ağlamak geliyor içimden. Ama yapamıyorum.
Artık göz yaşlarım içime doğru akıyor. Ağlayamıyorum.
Sert görünmeye çalışıyorum.
Sessiz ve karanlık bir akşam hayatımı düşünüyorum. Arkadaşlarımı, ailemi, ilişkilerimi.
Bazen çok mu gaddar oluyorum? Acımasız, umursamaz, bencil, kötü..
Sonra üzülüyorum ama bir kez Bor'da pazar çoktan kalkmış oluyor.Eşek yok ki süreyim Niğde ve alternatif şehirlere..

Hayat mı çok değişti yoksa ben mi?
İstanbul'a gitmeden önce duydum insanlardan bu sözleri.
Artık daha sert daha acımasız ve kendi ayaklarının üzerinde duracaksın.
Belki biraz kötü olacaksın ama bir kurtlar sofrası misali güçlü sen olacaksın. Av değil avcı olacaksın.
Daha kurnaz olacaksın.

Kalbim nasır tutuyor farkındayım. Ama uğraşıyorum tutmasın diye.
Güzel insanlar tanıdım gördüm.
Gerçekten iyilerdi.
Kalplerinin içi güzelliklerle kaplı..
Temiz ve beyaz..
Gördüm..
İstanbul beyefendisi..
İstanbul hanımefendisi..

Şimdi bakıyorum etrafa.
Türlü türlü insanlar.
Ne İstanbul eski İstanbul..
Ne de hayat eski hayat..
Sürekli bir değişim.
Sanki termodinamiğin yasasının öngördüğü gibi yaşamlar geri döndürülemez şekilde bozulmakta, yozlaşmakta.

Peki iyi olmak varken niye kötü olmak seçiliyor?
Daha kolay olduğu için mi?
Daha eğlenceli olduğu için mi?
Yoksa ...?

İnsanlara gereğinden çok değer vermemek gerekirmiş.
Ne olursa olsun...
Seni üzmelerine izin vermemen gerekiyormuş.
İyi şeyler, güzel şeyler geride kalmış.
Yangından mal kaçırır gibi kaçırmak gerekirmiş.
Kötü olacakmışsın.
Gez, toz, eğlen, ama o insana değer verme.
Çünkü herkes öyle yapıyormuş.


Bunları gördüğünde kendine acı.
Bir pay çıkar kendine.
Kıssadan hisse olsun..

Bina nasıl bir kolonun üzerinde yükseliyorsa insan da öyledir.
Bir insan bul kendine. Bir evliya(veli)!
İşte o zaman daha çabuk daha kolay yükselirsin...

Öyle ki bir ben vardır bende... (Y.E.)

Ersin Onur ELARSLAN